چکیده :
ترجمه ماشینی :
این تز استدلال می کند که فرگوس کر لودویگ ویتگنشتاین را از دریچه استنلی کاول می خواند و این تأثیر بر الهیات کر تأثیر می گذارد.
فصل دوم شرح کاول از «حقیقت شک‌گرایی» را تشریح می‌کند.
از نظر کاول، زبان ما بر معیارهای ضروری تکیه نمی کند (از این نظر، شک درست است)، بلکه با هماهنگی ما با یکدیگر، از طریق «اشکال زندگی» مشترکمان امکان پذیر می شود.
شناخت حقیقت شک و تردید نسبت به قطعیت دانش و زبان ما نگرانی ایجاد می کند.
مشکلی که ما با آن مواجه می‌شویم، گرایش به درگیر شدن در انحرافات فلسفی است که ما را به سمت تصور کردن زبان و دانش ما بیشتر از «اشکال زندگی» هدایت می‌کند.
هدف روش‌های ویتگنشتاین، از دیدگاه کاول، حذف این انحراف‌هاست، انحراف‌هایی که باعث ایجاد توهم فلسفی می‌شوند.
بنابراین، فلسفه ویتگنشتاین درمانی است - هدف آن حذف توهمات فلسفی است تا بتوانیم حقیقت را از قبل ببینیم.
فصل سوم و چهارم آن درمان را تشریح می کند.
فصل سوم شرحی است از شرح کورا دایموند از فلسفه اولیه ویتگنشتاین در tractatus logico-philosophicus.
در مقابل p.m.s.
هکر، دایموند استدلال می کند که هدف ویتگنشتاین در tractatus درمانی است.
در خواندن دیاموند، ویتگنشتاین خواننده‌اش را راهنمایی می‌کند تا گزاره‌هایش را معنی‌دار تصور کند، اما در نهایت متوجه می‌شود که همان گزاره‌ها مزخرف بودند و ما عمیقاً مجذوب تصور آنها شدیم.
به این ترتیب ویتگنشتاین بر روی خواننده خود درمانی انجام می دهد.
کاول تحقیقات را در مقاله خود "در دسترس بودن فلسفه متاخر ویتگنشتاین"، که موضوع فصل چهارم است، به شیوه ای همبستگی می خواند.
فصل پنجم، چهار «لحظه» از آثار فرگوس کر را در نظر می‌گیرد که در آنها به صراحت با فلسفه ویتگنشتاین درگیر می‌شود.
نشان داده شده است که مضامین کاولی در تمام طول مدت باقی می مانند، اگرچه ما می توانیم توسعه در تعامل کر با آنها را مشاهده کنیم.
سپس فصل ششم تلاش می‌کند نشان دهد که چگونه این تعامل با ویتگنشتاین کاول به نوشته‌های دیگر کر گسترش می‌یابد.
نکته کلیدی در اینجا تعامل کر با رهنر است.
در گذر از سه "مرحله" کار کر: اوایل (دهه 1980)، میانه (دهه 1990)، و بعد از آن (دهه 2000)، این فصل انتقال بین فازهای اولیه و میانی را از آنچه که یک انتقاد نامطلوب و گاهی توسعه نیافته بود نشان می دهد.
الهیات رهنر به یک قدردانی.
تعامل کر با راسل رنو تبدیل شده معمولی در این تغییر بسیار مهم بود.
با این حال، با وجود تغییر همدردی کر در مورد رهنر، نشان داده شده است که مضامین کاولی همچنان پابرجا هستند.
در نهایت، پایان نامه با این پیشنهاد به پایان می رسد که مضامین در پس زمینه جدیدترین انتشارات کر، به ویژه در ارتباط او با الهیات کاتولیک قرن بیستم، معلق است.
این یک توضیح جزئی برای روایتی است که کر در الهیدانان کاتولیک قرن بیستم ارائه می دهد.
this thesis argues that fergus kerr reads ludwig wittgenstein through the lens of stanley cavell, and this influence has an impact on kerr’s theology.
chapter two outlines cavell’s account of “the truth of skepticism.” for cavell, our language does not rest upon necessary criteria (in this regard, skepticism is true), but is made possible by our attunement to one another, via our shared “forms of life.” recognition of the truth of skepticism arouses an anxiety about the certainty of our knowledge and language.
the problem we encounter is the tendency, when faced with skepticism’s truth, to engage in philosophical deflections which guide us back into imagining our language and knowledge rest upon more than “forms of life.” wittgenstein's methods, on cavell’s read, aim at the removal of these deflections, deflections which give rise to philosophical illusion.
thus, wittgenstein’s philosophy is therapeutic – it aims to remove philosophical illusions so that we can see the truth already there.
chapters three and four describe that therapy.
chapter three is an excursus on cora diamond’s account of wittgenstein’s early philosophy in the tractatus logico-philosophicus.
against p.m.s.
hacker, diamond argues that wittgenstein’s aim in the tractatus is therapeutic.
on diamond’s read, wittgenstein guides his reader into imagining his propositions are meaningful, only to realize eventually that the same propositions were nonsense and we were deeply attracted to imagine them otherwise.
in this way, wittgenstein performs a therapy on his reader.
cavell reads the investigations in a correlative way in his essay “the availability of wittgenstein’s later philosophy,” which is the subject of chapter four.
chapter five considers four “moments” in fergus kerr’s oeuvre wherein he engages, explicitly, with wittgenstein’s philosophy.
it is shown that the cavellian themes perdure throughout, although we can see development in kerr’s engagement with them.
chapter six then attempts to demonstrate how this engagement with cavell’s wittgenstein extends into kerr’s other writing.
the key here is kerr’s engagement with rahner.
in moving through three “phases” of kerr’s work: early (1980s), middle (1990s), and later (2000s), the chapter shows the transition between the early and middle phases from what was an inchoate, and at times underdeveloped criticism of rahner’s theology to an appreciation.
kerr’s engagement with russell reno’s the ordinary transformed was pivotal in this shift.
however, the cavellian themes are shown to persist in spite of kerr’s change of sympathy with regard to rahner.
finally, the thesis closes with a suggestion that the themes hover in the background of kerr’s most recent publications, most notably in his engagement with twentieth-century catholic theology.
this provides a partial explanation for the narration kerr gives in twentieth-century catholic theologians.